Herkes unutur biz unutmayız!

Bazı insanlar vardır; doğdukları değil, inandıkları şehirle anılır.
Ve bazıları, öldükten sonra bile o şehrin kalbinde yaşamaya devam eder.
James Alexander Chalmers da onlardandı.

İskoçya’dan gelmişti.
1979’da Ankara’ya ilk adımını attı, yıllar içinde bu şehir onun evi oldu.
Bir gün stadyuma gitti ve hayatı değişti:

> “1989’da ilk kez Ankaragücü’nün maçına gittim. O gün içimde bir Ankaragücü sevdası yeşerdi.”
(Zafer Gazetesi, 2024)

Artık tribünde yalnızca izleyen değil, yaşayan biriydi.
Bilet kuyruğunda bekledi, deplasmanlara gitti, Ankara sokaklarını sarı-lacivert hayallerle dolaştı.
Ve bir gün şöyle dedi:

> “İnsanlar neden Ankara’da yaşayıp başka takımı tutar, anlamam. Ben İskoçyalıyım ama burada birçok arkadaşımı Ankaragüçlü yaptım.”
(Zafer Gazetesi, 2024)

İngiliz yazar Patrick Keddie, onun tutkusu için şöyle yazdı:

> “Ankaragücü - Keçiörengücü rekabeti, Liverpool ile Scunthorpe gibidir.”
(The Passion: Football and the Story of Modern Turkey, 2018)

James, bir kulübü değil, bir şehri sevdi.

Milyonlarca Ankaralının, doğup büyüdükleri kentin takımını bir kenara bırakıp İstanbul’un büyütülmüş kulüplerinin peşinden koştuğu bir ülkede…
James, binlerce kilometre öteden gelip ayağını bastığı şehrin takımını sahiplenmişti.
Ne kolay olanı seçti, ne kalabalığın peşinden gitti; vicdanının sesini dinledi.
Ankara’yı sadece yaşanacak bir şehir değil, ait olunacak bir yuva olarak gördü.
Ankaragücü ise onun için bir futbol kulübünden çok daha fazlasıydı; vefanın, karakterin ve kalpten bağlılığın ta kendisiydi.

James’in hikâyesi, bir şehirde doğmanın değil, o şehre yürekten inanmanın ne demek olduğunu anlatır.

Bugün onsuz geçen bir yılı daha uğurluyoruz.
Ama hiçbir maç onsuz oynanmıyor.

Her “Ankaragücü” tezahüratında o da bizimle.

Sen de tribünde kalbinden gelen sevgiyle yıllarca unutmadığımız binlerce güçlüyü anarken omuz omuza haykırdın;

Bizde seni anarken bilmeni dileriz ki;

Herkes unutur… Biz unutmayız

/////

MAKALENİN İNGİLİZCESİ

EVERYONE FORGETS. WE DON’T!

Some people are remembered not for the city they were born in, but for the city they believed in.

And some people continue to live in the heart of that city, even after they are gone.
James Alexander Chalmers, who sadly passed away in 2024, was one of them.

Coming from Scotland, James first set foot in Turkey’s capital, Ankara, in 1979. Over the years, this city became his home.

One day, he went to a football game, and his life changed forever:

“In 1989, I went to an Ankaragücü match for the first time. That day, I started to love the team deeply.”
-Zafer Newspaper, 2024

From then on, he wasn’t just watching from the stands, he was living it.
He waited in long lines for tickets.
He travelled to away games.
He walked through the streets of Ankara with yellow and dark blue dreams, the colours of Ankaragücü.

One day, he said:

“I don’t understand why people live in Ankara but support another team. I am Scottish, but I have made many of my friends here support Ankaragücü.”
-Zafer Newspaper, 2024

In his book, British journalist Patrick Keddie highlighted James’s passion by quoting him:

“This club has long been mired in a crisis wrought by ambition and politics. As I followed Ankaragücü across a chaotic, dramatic season, it seemed at times that they were struggling to survive as much as to bounce back, and their recent story revealed something profound about the power of football clubs in Turkey.”
-The Passion: Football and the Story of Modern Turkey, 2018

James didn’t just love a club. He loved a city.

In a country where millions of people leave behind their hometown teams and chase after the big clubs of Istanbul, James chose to support the team of the city he came to - a city thousands of kilometres from where he was born.

He didn’t take the easy path.
He didn’t follow the crowd.
He listened to his heart.

For him, Ankara was not just a place to live. It was a home to belong to.
And Ankaragücü was not merely a 115-year-old football club.
It was loyalty, character, and true devotion.

James’s story shows us that what matters isn’t being born in a city, but truly believing in it.

Today, we mark another year without him.
But no match is played without his memory.
With every Ankaragücü chant, he is still with us.

Jim, you stood with us in the stands, shouting from your heart for the team.

So now, as we remember you along with fellow fans who left this world, know this:

Everyone forgets.
We don’t!