İskoçya, dün gece Danimarka’yı 4–2 mağlup ederek 28 yıllık Dünya Kupası özlemini bitirdi.
Ama bu gecede yaşanılan, yalnızca zaferle taçlandırılmış bir maç değil; bir kaptanın gözyaşlarında sakladığı bir dostluğun, yarım kalmış bir hayalin ve gökyüzüne gönderilen bir selamın gecesi olarak tarihe geçti.
Tribünlerde Coşku, Robertson’ın Gözlerinde Başka Bir Hikâye
McTominay, Shankland, Tierney ve McLean…
Dört farklı gol, bir ülkenin neredeyse 30 yıl süren rüyasını gerçeğe dönüştürdü.
Fakat gecenin en ağır, en gerçek anı skor tabelesinde değildi.
Gerçek an, maç biter bitmez BBC mikrofonuna doğru titreyen bir seste saklıydı.
İskoçya Millî Takımı’nın kaptanı Andy Robertson’ın sesi titriyordu; sevinçle hüzün, cümlelerinin arasına karışmıştı.
İlk cümlesi izleyenleri sarsmaya yetti.
“Aslında bugün duygusal olarak çok kötü durumdaydım. Gün boyunca içimde bir ağırlık vardı.”
Sunucu nedenini sorduğunda kaptan hafifçe gülümsedi.
Ama o gülüş, yarım bir gülüştü, kalbi kırık, taşıdığı yükün farkında bir gülüş.
“Yaşım gereği bunun Dünya Kupası için son şansım olabileceğini biliyordum.”
Sonra kısa bir suskunluk…
Bir nefes…
Ve gecenin kırılma cümlesi geldi:
“Ve… bugün Diogo Jota’yı aklımdan çıkaramadım.”
O an ekran başındaki milyonlar sustu.
Robertson devam etti:
“Onunla Dünya Kupası hakkında devamlı konuşurduk. 2022’de sakatlığı yüzünden Katar’da oynayamadı, ben de kupaya İskoçya katılamadığı için orada değildim. Bu turnuvanın hayalini beraber kurmuştuk.”
Bu sözler, bir sporcunun sıradan bir açıklaması değildi.
Bu sözler, artık aralarında olmayan bir dostun hayalini omuzlarında taşıyan bir kaptanındı.
Ve sonra gecenin en çok paylaşılan cümlesi geldi:
“Bu gece bir yerlerden bana bakıp gülümsediğini biliyorum.”
Bazen bir maç, bazen bir gol, bazen bir gece…
Gökyüzüne yazılır.
Bir dostluğun izi, verilen bir sözün ağırlığı, bir gülümsemenin hatırası
bazen gecenin sessizliğine karışır;
zafer de, hüzün de aynı gökyüzünde yan yana durur.
Ve dün gece İskoçya’nın aldığı o bilet,
kaptanın hayallerini birlikte kurduğu bir dosta doğru uzanan,
gökyüzüne gözyaşlarıyla yazdığı bir zafer oldu;
Diogo Jota.
Yorum Yazın