Ankaragüçlü babalar için

Hayat, bazı sevgileri insana çok erken öğretir. Öyle bir sevgidir ki bu, zaman geçtikçe solmaz; aksine büyür, derinleşir, kök salar. Bu sevgiye kiminle yol alırsanız alın, bir yanınızda hep o ilk kıvılcımı yakan kişi olur: Babanız. Ve yıllar sonra bile içinizden şu cümle dökülüverir:
“Kimi sevsem hep sen vardın.”
Rahmetli Osman Amca'nın, oğluyla birlikte takım küme düştüğünde gözyaşlarına boğulduğu o fotoğraf hiç aklımdan çıkmıyor.
O karede sadece hüzün değil; sadakat, sevda ve Ankaragücü var.
Ankaragücü sevdası da işte tam olarak böyle bir duygudur. Kimi zaman bir babanın çocuğuna söylediği ninnide, kimi zaman emeklemeye başlayan bir çocuğun ilk adımında gizlidir. Ama en çok da bir babayla yapılan stadyum yolculuğunda can bulur.
Eliniz babanızın ellerinde kaybolurken, 19 Mayıs Stadyumu’nun merdivenlerini çıkarken bir ses yükselir:
“Ankaragücü!”
O ses kalbinize heyecan olarak döner.
İşte o an, babanızın gözlerindeki parıltıyla anlarsınız bu sevdanın bir renkten çok daha fazlası olduğunu. Çünkü bu tutku doğuştan değil; babadan mirastır.
Ve bu miras yalnızca bir futbol sevgisi değil; sabrın, aidiyetin, fedakârlığın ve umudun adıdır. Siz farkında bile olmadan artık bu yolculuğun sessiz bir kahramanı olmuşsunuzdur.
Bu sevda; kısa yollardan gelen başarılara karşı, dikenli patikalarda yazılmış uzun soluklu bir öyküdür. Ve bu öykünün gerçek kahramanları; bize ilk tezahüratı öğreten, yağmurda üşüdüğümüzde üzerindeki montu omzumuza usulca atan, galibiyette sevincimizi, mağlubiyette gözyaşımızı paylaşan babalarımızdır.
Babamızla yan yana, bazen birkaç koltuk ötede ama hep aynı hayalin, aynı sevdanın peşinde omuz omuza tribünlerdeydik. Hayat boyunca nice zor günlerden geçtik, üzüntü veren yenilgiler tattık; ama o sarı-lacivert tutkuyu hep onlarla yaşadık, onlardan öğrendik.
Bugün tribünde bazı babalar belki yok... Ama kalbimize işledikleri o sevda, bizimle büyümeye devam ediyor. Onların sevgisi gibi Ankaragücü de yılmaz. Düşse de kalkar, yalnız kalsa da pes etmez. Tıpkı hayatın zorluklarına sessizce direnen o koca çınarlar gibi…
 “Kimi Sevsek hep Sen Vardın”